Mr. Panagiota Zaloni

 

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ Ν’ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

WAITING THE SKY TO BE OPENED

Σελίδα 1^η

Αφιερωμένο

σ’ όσους γέμισαν

τον κόσμο με δάκρυα

«δάκρυα τ’ αιμάτου».

Dedicated

to those who they filled

the world with teardrops

“blood’s teardrops”.

 

——-

Σελίδα 2α

 

Κάθε γνήσιο αντίγραφο τούτου του βιβλίου

θα πρέπει απαραίτητα να έχει υπογραφεί από την

συγγραφέα.

 

Each genuine copy of this book will be essentially signed by the author.

COPYRIGHT: Panagiota Zaloni, Zaloggou 16, 131 23 ILION-ATHENS-GREECE

 

---

 

Το άρωμα του χωρισμού.

 

Μυρίζω τ’ αρώματα του κόσμου

τούτο το δείλι…

Όλα όσα μπορούν να ξαναποκτηθούν,

και υποτάσσομαι

στους Ιριδισμούς της ενθύμησης.

 

The perfume of separation.

 

I smell the perfumes of world

this afternoon…

All those that can be acquired again

and I am subjugated

in the iridescences of remembrance.

—–

Σελ. 8

 

---

 

Ώρα γαλήνης

Ώρα του εσπερινού,

ώρα της απολύτρωσης.

Οι πεταλούδες στροβιλίζονται

πάνω στα σύννεφα.

Πετούν απ’ άστρο σ’ άστρο

δίχως το φόβο της βροχής,

της άγριας βροντής, της αστραπής.

Ψυχές που ανταμώνουν με τον Θεό.

Χτύπησε ο παπάς Εσπερινό.

Οι πεταλούδες τις ψυχές τυλίγουν

σε μεταξένια πέπλα σιωπής.

Μοσχοβολιά γαλήνης,

οι αυλές μας πλημμυρίζουν.

Οι στιγμές μας στο σκοτάδι λαμπυρίζουν,

κι οι μνήμες μες’ το δείλι, ξανανθίζουν.

 

.

Hour of peacefulness

 

Time for vespers,

time for redemption.

The butterflies swirl

on the clouds.

They fly from star to star

without the fear of rain,

of wild thunder, of lightning.

Souls are meeting with the God.

Τhe priest struck for evening mass.

The butterflies wrap the souls

in silky veils of silence.

Fragrance of peacefulness,

our courtyards are flooded.

Our moments in the dark twinkle,

and our memories in the afternoon are flourishing again.

 

——

Σελίδα 9

 

---

 

Εσπέρια ώρα…

 

Οι ψυχές εξατμίζονται

κι ανεβαίνουν αόρατα αερόστατα

ψηλά, πολύ ψηλά,

μέχρι να συναντήσουν

την λευκότητα του σύμπαντος.

 

 

Evening hour…

 

The souls are evaporated

and go up invisible hot air balloons

high, very high…

until they will meet

the whiteness of universe.

.

—–

Σελίδα 10

 

---

 

Τα πρώτα βλέμματα της μάνας

μέσα στα δικά σου.

Αγαπημένοι φθόγγοι

αναβλύζουνε μ’ ορμή

από της μνήμης το πηγάδι.

Λέξεις για προσευχή.

Μέσα απ’ την αναίσχυντη απόγνωση,

η Ζωοδόχος η Πηγή!

Σε περιγέλασε ο άγριος Νοτιάς.

Πνίγηκες μες στους στίχους της βροχής,

Μάνα!

Κι αυλάκωσε το πρόσωπό σου,

το δάκρυ εύκολα

στο χώμα να κατρακυλά,

ν’ ανθίζουν τα δικά σου γιασεμιά.

 

 

The first mum’s looks

into yours eyes.

Beloved sounds

they spurt with impetus

from the well of memory.

Words for prayer.

Inside of the unashamed desperation,

the Life-giving Source!

You have been mocked by the wild Southern.

You were drowned into the verses of rain.

Mum!

And has corrugated your face,

the teardrop easily

in the soil to roll down,

to bloom yours jasmines.

 

---

 

Σελίδα 11

 

Το ξέρω

ρήμαξες σαν έφυγαν.

Η πασχαλιά

δεν βάσταξε λουλούδια.

Πάλεψε.

Ξαναψηλάφισε

τις άδειες τους καρδιές.

Ποιος ξέρει,

ίσως κάτι να κερδίσεις.

 

I know

you have been devastated when they left.

The lilac

has not hold flowers.

It fought.

It gropes again

their empty hearts.

Who know?

Perhaps you have something to gain.

 

—–

Σελίδα 12

 

---

 

Ανώνυμοι Ήρωες, αδικαίωτοι.

Δεν σας προσκάλεσαν

στο πανηγύρι σήμερα.

Σταθήκατε όρθιοι στην άκρια

μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη

και ένα φωτοστέφανο θριαμβικό.

Πολλοί από σας πυρπολημένοι!

Οι πληγές σας να πονούν.

Χέρι ίασης να μην απλώνει στην πληγή

Μα, σεις

πάλι μ’ ενός χαμόγελου φεγγοβολή.

 

Anonymous Heroes, unjustified.

They did not invite you

in the festival today.

You stood upright at the edge

with a grin in the lips

and a triumphal nimbus.

Many of you were burned!

Your wounds to be aching

Hand of cure does not stretch out in the wound

But, you

again with a glean of smiles.

 

—–

Σελίδα 13

 

---

 

Απόβλητη απ’ τ’ όνειρο

παλεύεις Μάνα!

Μάνα αδικημένη.

Μη γονατίζεις όμως,

μη σκορπάς τις μνήμες σου

στους πέντε τους ανέμους.

Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά

και ρίξε ανάσκελα

τον πόνο στο πηγάδι,

μες στα κατάβαθά του να πνιγεί,

στον διάτανο να πάει.

 

Outcast from the dream

you are fighting, Mum!

Mum wronged.

But don’t kneel

don’t diffuse your memories

in the five winds….

Raise your head highly

and throw supinely

the pain in the well

into its very deep to be drowned

in hell to go.

 

—-

Σελίδα 14

 

---

 

Χαρά

Χαρά είναι!

Έτσι επιπόλαια πετά,

σαν πεταλούδα από λουλούδι σε λουλούδι.

Στο μέλλον θα την συναντήσεις

οπωσδήποτε,

ίσως για λίγο,

ίσως για πολύ.

Μα ξαφνικά θα ξαναφύγει.

Έτσι συμπεριφέρεται η χαρά.

Μη θρηνείς,

γενναία άδραξε τις ώρες σου

κι η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει.

Θα φέξει όλο τον κόσμο.

Θάρρος!

Πολέμησε στην πρώτη τη γραμμή.

 

Joy

Joy is!

Thus flippant flies,

like butterfly from a flower to another.

In the future you will meet same,

without fail,

perhaps shortly,

perhaps for a very long time.

But suddenly will leave again.

Thus behaves the joy.

Don’t mourn,

bravely seized your hours

and the biggest night dawns.

It will illuminate the entire world.

Courage!

Fight at the first line.

—–

Σελίδα 15

 

---

 

Ξηρασία

 

Και δεν βρέχει ο Ουρανός.

Φρούδες οι ελπίδες

κι οι προσευχές του βραδιού

μάταιες, όπως κι ο κόσμος.

Παλιώσανε και τα μουράγια,

χάος τριγύρω

και το ρολόι της μοίρας βράχνιασε.

Δεν μπουμπουκιάσανε

στις γλάστρες οι γαρδένιες,

για να χορέψουνε στην Άνοιξη

το τελευταίο τους ταγκό.

 

Άφωνα δάκρυα

αποτελειώνουν τον στίχο.

 

Drought

 

And the Sky is not raining.

Futile the hopes

and the prayers of evening

useless, like the world.

the jetties became also old,

Chaos around,

and the clock of fate became hoarse

They have not sprouted

the gardenias in the flowerpots

to dance in Spring

their last tango.

 

Voiceless teardrops

are finishing the verse.

 

---

 

Σελίδα 16

 

Τι διαπίστωση!

από το αίμα μου

ο λεκές στο χώμα.

Χυμός κόκκινου τριαντάφυλλου

που πάτησαν αγρίμια.

 

Τρίζουν τα εσώψυχα της γης

καθώς θρηνώ το αίμα.

 

 

Which ascertainment!

The stain

in the ground

is from my blood.

Juice of red rose

those wild beasts stepped.

 

The inner soul of the earth is creaking,

as I am mourning the blood.

 

—–

Σελίδα 17

 

---

 

Φόβος

 

Κλείδωσες τον Θεό,

δεν τον αγγίζει πλέον

του πόνου μας τον θρό.

Ξεκλείδωσες τον Θάνατο

κι ο φόβος ροκανίζει το μυαλό,

και τρελαινόμαστε

να βρούμε τα κλειδιά.

Πού τα ’χεις κρύψει,

μέσα στην φριχτή σου την καρδιά;

Πώς να στην σχίσω

να αρπάξω τα κλειδιά;

Τα χέρια θα λερώσω,

την ψυχή μου.

 

Fear

 

You locked God,

He is not touched anymore,

by the sough of our pain.

You unlocked Death

and the fear crunches the brain,

and we become crazy

to find the keys.

Where you have hid them,

in your dreadful heart?

How can I tear same,

and seize the keys?

I will soil the hands,

my soul.

—–

Σελίδα 18

 

---

 

Η φυγή

 

 Αναπάντεχη η ώρα της φυγής.

Το «λάθος» τι νόημα είχε;

Ο άτεγκτος νόμος σας

έσβησε τη λάμπα

και μου ’στειλε τις κραυγές

του Εφιάλτη στα όνειρά μου.

Ξεπούλημα φθηνό.

Στ’ όνομα τίνος;

Τρομάζω.

Τρομάζω απ’ το θράσος σας,

ν’ αφήσετε ελεύθερη

την κίνηση στην εγκατάλειψη.

 

The escape

 

The hour of escape is unexpected.

The “mistake” what meaning had?

Your implacable law

extinguished the light bulb

and send me the cries

of Efialtes (Nightmare) in my dreams.

Cheap selling out.

In the name of who?

I’m terrified.

I’m terrified from your audacity,

to leave free

the movement in the abandonment.

 

—–

Σελίδα 19

 

---

 

Πονάς

 

Χλευάστηκες.

Είδες τους ίσκιους τους

να κρέμονται πάνωθέ σου, όρνεα,

ενώ τ’ αηδονάκια,

γέμιζαν τον κόσμο μουσική.

Τι άπληστη η καρδιά τους!

Πώς τόλμησαν,

εσέ τον πράο, τον ολόανθο,

τον άξιο ευλογίας;

Σε τραυματίσανε βαριά και κλαις.

Πονάς.

Έμεινες μόνος και παντέρημος

με ξεσκισμένο της δόξας σου το υφάδι,

μα , αδελφωμένος με την τιμιότητα,

την αρετή, την προσφορά,

την καλοσύνη, την αγάπη.

 

You ache

 

You have been jeered.

You saw their shadows

hanging over you, birds of prey,

while the young nightingales,

filled the world with music.

What avid is their heart!

How they dared,

you the meek, the all blossomed,

the worthy of benediction.

They wounded you heavily and you cry.

You ache.

You remained alone, totally solitary

with ragged the weft of the glory,

but, fraternized with honesty,

the virtue, the offer,

the kindness and the love.

 

---

 

Σελίδα 20

 

Τα χέρια σου

γι’ αγάπη καμωμένα,

με πυροβόλησαν.

 

Your hands

made for love,

they shot me.

 

***

 

Όλα μου τα πήρες.

Και το χαμόγελο

απ’ τα χείλη μου

τζάμπα το πήρες.

 

You took everything from me.

And my smile

from my lips

you took it for free.

 

——-

Σελίδα 21

 

---

 

Τα ρήματα

 

Γλίστρησαν  όλα κι έφυγαν.

Τα ’χασα, μου ξέφυγαν.

Τα κυνήγησα . Δεν τα κατάφερα.

Έφυγαν, γλίστρησαν, τα ’χασα.

Πέθανα.

 

The verbs

 

All slipped and left.

I lost them, they escaped from me.

I chased them. I didn’t succeed.

They left and slipped, I lost them.

I died.

 

---

 

Ύστερα γύρισα.

Άφησα τις βροντές

στο χάος να σβήνουν.

Δεν άφησα στον θάνατο το κέρδος.

 

Later I turned.

I left the thunders

in the chaos to be extinguished.

I didn’t leave to the death, the profit

 

—–

Σελίδα 22

 

---

 

Μεγέθυνα τον κόσμο

για να πετύχω το μέτρο

της συμμετοχής μου στα ανθρώπινα.

 

I enlarged the world

to achieve the measure

of my participation to the humans.

 

Γέμισα την κιβωτό μου

χιλιάδες χρώματα

και ταξιδεύω σε μήκη και πλάτη

που την άκρη τους δεν ξέρω.

 

I filled my ark

with thousands of colors

and I’m traveling in lengths and widths

the end of which I don’t know.

 

—–

Σελίδα 23

 

---

 

«Αχ»

 

Ακολούθησα τον άνεμο

που σαλαγούσε

κοπάδια παπαρούνες.

Έτσι φορτωμένη τόσα «αχ»,

τον ακολούθησα.

Συνεχίζω, αρμενίζω

μεσ’ τον χρόνο μου,

τραβώντας κουπί,

την πικρή την πληγή

και την άγρια θλίψη.

 

“Ah!”

 

I followed the wind

that led to the pasturage

flocks of poppies.

Thus been loaded with so much “Ah”,

I followed him.

I continue, I sail

in my by year’s,

pulling oar,

the bitter wound

and the wild sadness.

 

—–

Σελίδα 24

 

---

 

«Δάκρυα τ’ αιμάτου στη θύμηση»

 

Μου στράγγιζαν το αίμα

μεθοδικά, τελειωτικά

και ούρλιαζα τις νύχτες μου

απελπισμένα.

Κουράσθηκα και σώπασα.

Τα ρούχα μου δεν σχίζω,

ούτε χτυπιέμαι.

Οι άνθρωποι γύρω μου εκώφευσαν.

Δεν έχω πια ελπίδα.

Από τον θρήνο παραιτήθηκα.

Έμεινα τελείως σιωπηλή,

με μια πικρή γραμμή

μονάχα στα χείλια,

μ’ ένα παράπονο στα μάτια

και … «δάκρυα τ’ αιμάτου στη θύμηση».

 

“Teardrops of blood in the remembrance”

 

They are draining my blood

methodically, completely

and I howled my nights

I was tired and I kept silence.

I do not tear my clothes,

I don’t hit myself.

The people around me remained silent.

I do not have hope anymore.

From the lamentation I resigned.

I remained perfectly silent,

in a bitter line

only in the lips,

with a complaint in the eyes

and…  “teardrops of blood in the remembrance”.

 

---

 

Σελίδα 25

 

Ενδύθηκες τη θλίψη,

περιβλήθηκες απ’ το αναπόφευκτο

και αγιοποιείσαι

απ’ το πέρασμα του χρόνου.

Μάνα…

 

You wore the sadness,

you have been surrounded by the inevitable

and become holy

through the passage of time.

Mum…

Φορτώσαν τη Μάνα υποτέλεια.

Το σώμα διπλώνει στα δύο.

Τα μάτια μεγαλώνουν, διογκώνονται.

Τι τρόμος!

Λαχτάρα και φόβος

κι αδειάζει ο κόσμος.

 

They charged Mum with submission.

The body folds in two parts.

The eyes grow, are inflated.

What terror!

Anxiety and fear

and the world evacuates.

 

—–

Σελίδα 26

 

---

 

Το τραγούδι με την φυσαρμόνικα

 

Πνίγηκε το φως,

το πρόλαβε το μαύρο.

Σαν να ’χει μόνο νύχτα η ζωή!

Μα τ’ άσπρο κι οι αγράμπελες

ξεφυλακίσανε τον ήλιο,

με μια ποιητική αχτίδα,

που τόλμησε να τον ελευθερώσει,

υψώνοντας τους στίχους της σημαία.

Θ’ ανοίξουν τα παράθυρα της φυλακής,

να σταματήσει πια

το κλάμα και ο θρήνος.

Ν’ αδράξουμε γενναία τη ζωή.

Στα σκαλοπάτια της,

με φυσαρμόνικα να τραγουδάμε.

 

—–

 

The song with the harmonica

 

The light was drowned,

the black anticipated it.

As if has only night the life!

But the white and the wild grapevines

have got out of the jail the sun,

with one poetic ray,

that dared to release him,

raising the verses like flag.

They will open the prison’s windows,

to stop furthermore

the cry and the lamentation.

We will seize bravely the life.

On its steps,

with harmonica to sing.

 

—–

Σελίδα 27

 

---

 

Ο Ποιητής

 

Διασχίζει ηφαίστεια

και υδάτινα εμπόδια.

Κρατά στο χέρι του

την Απολλώνια λύρα του.

Τραγουδάει υποφέροντας.

Υποφέροντας πιότερο,

μαθαίνει πιότερο.

Λούζεται στο καθάριο το νερό,

προχωρά ανάμεσα στα βράχια

στις λειχήνες και τα τέλματα,

και καθαρίζει το τοπίο,

το εξαγνίζει.

Μια λάμψη, μια διαύγεια,

στα δάση, στα βουνά, στα ουράνια.

Τραγουδά ο Ποιητής!

 

The poet

 

He crosses volcanoes

and aquatic obstacles.

He holds in his hand

his Apollonian Lyra.

He sings suffering.

Suffering more,

learns furthermore

He takes his bath in neat water,

continues between the rocks

in the lichens and the swamps,

and cleans the landscape,

and purifies it.

A shine, limpidness,

in the forests, in the mountains, in heavens.

Is singing the Poet!

 

—–

Σελίδα 28

 

---

 

Ας λάμπει ο ήλιος

κι ας λάμπει στα βουνά

Let shines the sun

and let him shines in mountains

Androniki Kapolou

 

***

Ποίηση είναι η έκφραση

του ιδανικού καλού

και της ωραίας φύσης.

Poetry is the expression

of the ideal good

and of the beautiful nature.

Aristotle

 

***

Το γαλάζιο μου άλογο καλπάζει

εκεί που ο κόσμος σκοτεινιάζει

και χάνεται η σημασία

My light blue horse trots

there that the world darkens

and the significance is lost.

Panagiota Zaloni

 

***

Μια αγανάκτηση

μου ξεφεύγει σε ποιήματα

σε αϋπνίες και δάκρυα.

An indignation

escapes from me in poems

in insomnia and tears.

Panagiota Zaloni

 

***

Σελίδα 29

 

Ναι !

Θα τον ρίξουμε ανάσκελα τον πόνο.

 

Yes!

We will throw supinely the pain.

Yannis Ritsos

[Unsubordinated state]

 

---

 

 

Έχιδνα ο τρόμος του κενού

στις μοναξιάς τις ώρες.

Viper the terror of vacuum

in the hours of loneliness.

N. Politis

 

***

 

Απόκληρο το βράδυ.

Η θύμησή σου,

έπεσε στον ουρανό της ψυχής μου

The evening is disinherited.

Your remembrance,

felt in the sky of my soul

Panagiota Zaloni

 

***

 

Ο ρηματικός τύπος «ολισθαίνοντες»

μίασμα που μας άφησαν οι Καρχηδόνιοι.

The verbal type “Those that are gliding”

impurity left to us by Carthage’s people

Ector Kaknavatos

 

***

 

Καυτή επιθυμία σφαλίζει τα χείλη μου.

Ξεριζώνονται απ’ τα σωθικά μου κομμάτια πόνου

και πλημμυρίζω στο αίμα.

Burning wish seals my lips.

Pieces of pain are eradicated by my guts,

and I flood in blood.

Panagiota Zaloni

 

---

 

Σελίδα 30
Ο υπέροχος Κόσμος και
τα οδυνηρά του «πως»
Φωτιές στο στήθος.
Υπέροχος,
αληθινά ζωντανός,
οδυνηρά τα «πως».
Άδεια τα δάχτυλα,
τόσες δα οι στιγμές.
Η αρχή ήταν τόσο γλυκιά.
Ο πόνος φθηνός,
τζάμπα τον παίρνεις.
Οι ώρες του, σκοτεινές.
Χάθηκαν οι αγκάλες οι ζεστές.

Παντού κλειστές καρδιές.

The splendid World and
painful “how”

Fires in the breast.

Splendid,

genuinely live,

painful the “how”.

Empty the fingers,

so much indeed the moments.

The beginning was so much sweet.

The pain cheap,

for free you take him.

His hours, dark.

Were lost the heat embraces.

The hearts closed everywhere.

 

---

 

Σελίδα 31
Ο ποιητής και το «γαλάζιο άλογο»
Μπλε γεράνια
και μπλε γιασεμιά
πάνω σ’ ολόλευκες κορδέλες.
Μουσκεύουν οι λέξεις
στον μελανίσιο το χυμό,
και το «γαλάζιο άλογο»,
τι δυνατό!
Μελάνινος χρυσός
των ποιητών ο θησαυρός!
Αρχίζει τα βράδια ο χορός.
Τα άλογα τα μπλε καλπάζουν,
σέρνοντας άροτρα χαράς,
χρωμάτων κι αρωμάτων.
Οργώνουν αέρα, γη και ουρανό.
Ο ποιητής θερίζει λογισμό!
The poet and the “light blue horse”

Blue geraniums

and blue jasmines

over all white ribbons.

Dampen the words

into the ink juice,

and the “light blue horse”,

so strong!
Blackish gold
the treasure of the poets!
The dance begins the evenings.
The blue horses trot,
pulling ploughs of charms,
of colours and of perfumes.
They plough air, ground and sky.
The poet harvests reflection!

—–
Σελίδα 32

 

---

 

Στίχο να φτιάξουν

Γυαλιστερό νυστέρι,
πιλατεύει τη μνήμη μου.
Ξεσχίζει το φόρεμά της,
υφασμένο από κλώνους αγράμπελης
και φύλλα από μυρτιές.
Οι θύμησες πονούν,
σαν το νυστέρι τις ανασκαλεύει.
Κολυμπούν μέσα στη θάλασσα
των παρελθόντων των στιγμών
και ροκανίζουν τις αισθήσεις,
καθώς γδύνουν
και όλο γδύνουν τα γεγονότα,
ψάχνοντας για τ’ αθάνατο νερό,
στίχο να φτιάξουν αιώνιο.
To make a verse

Shiny lancet,

torments my memory.

Tears to pieces her dress,

woven from clones of wild grapevines

and leaves from myrtles.

Remembrances ache,

as the lancet dig up them.

They swim in the sea

of the pasts moments

and plane the senses,

while strip

and all times undress the facts,

searching for the immortal water,

to make eternal verse.

—–

Σελίδα 33

 

---

 

Αθώος

Ανάμεσα στους βράχους γυρίζεις,
είναι νύχτα, σκοτάδι.
Κι είσαι Αθώος.
Περιμένεις το φως της αυγής.
Το περιμένεις.
Πέφτεις απάνω στα παλιούρια,
-κάτω τους κρύβονται οι έχιδνες-.
Ματώνεις.
Κι είσαι Αθώος.
Λες τον καημό σου στα νυχτοπούλια,
στα φαντάσματα και προχωράς.
Βλέπεις το φάντασμα του Εφιάλτη
να γυρνά,
με ένα λείψανο αρετής στο χέρι.
Παραπατάει, πέφτει στο κενό
και συ περνάς στο φως το Αυγινό.
Γιατί είσαι Αθώος,
Αθώος.
Innocent

You turn around between the rocks,

it is night, darkness.

And you are Innocent.

You are waiting for the light of dawn.

You are waiting for it.

You fall into bushes of thorns,

– under of which, vipers are hidden -.

You are bleeding.

And you are Innocent.

You are telling your worry to the night birds,

to the ghosts and you are going on.

You see the ghost of Efialtis (Nightmare)

turning,

with relic of virtue in the hand.

It stumbles, falls in vacuum

and you pass in the Dawning light.

Because you are Innocent,

—–
Σελίδα 34

---

Γεύση πόνου…
Γεύση απάτης…
Φαρμακώθηκε, πού να σταθεί;
Η γη δεν την χωράει
από τότε που την θυσία
είδε αποκεφαλισμένη.
Γεμίσανε τα μάτια της απ’ άβυσσο.
Προσπαθεί ν’ αποδεχθεί τη συντέλεια,
αναζητώντας πλέον ψήγματα αρετής,
στο σύμπαν.
Flavor of pain…
Flavor of fraud…

She was poisoned, where should be stand?

The earth can not hold her

from when she saw

the sacrifice decapitated.

Her eyes were filled abyss.

She tries to accept the end of the world,

seeking furthermore for filings of virtue,

in the universe.

Σελίδα 35

 

---

 

Το λάθος παραμύθι

 

Απολογισμός, κάθε μέρα,

έτσι σαν πρωινό ρόφημα.

Διαπίστωση «τίποτα».

Φθορά, φθορά, φθορά,

και παράπονο πικρό

για τη δολιοφθορά.

Ίσως το πεπρωμένο το απαιτεί.

Οδυνηρά αθροίζω και αφαιρώ.

Ενδοσκοπώ.

Στον χρόνο αφήνω

ότι αθροίζω και συνεχίζω.

Συνεχίζω και ζω.

Φρικτή διαπίστωση.

Λάθος παραμύθι ξεκίνησα να ειπώ.

 

The mistaken fairy tale

 

Apologetic, each day,

like a morning sipping.

Ascertainment “none”.

Deterioration, deterioration, deterioration,

and bitter complaint

for the sabotage.

Perhaps the destiny requires that.

Painfully I add up and subtract.

I introspect.

I leave in the time

everything that I add up and continue.

I continue and live.

An horrible ascertainment.

A mistaken fairy tale I began to say.

 

—–

Σελίδα 36

 

---

 

Η σωτηρία υπάρχει

 

Κλαις, κλαις,

πάνω στην έρημη την πέτρα,

κλαις.

Είναι Απρίλης λες, και κλαις…

Τρέχει ο νους στις δημοσιές.

Μην κι έρχεται;

Βήματα ακούς

και φέγγος άνθους

γύρω πλημμυρίζει.

Μα, πώς να τρέξεις;

Οι δρόμοι έφραξαν από παντού.

Οι γύπες ενεδρεύουν και καραδοκούν

πίσω απ’ τη χαρά σου.

Μην κλαις.

Περίμενέ την, η σωτηρία υπάρχει.

 

The salvation exists

 

You cry, you cry,

on the deserted stone,

you cry.

It is April you say, and cry.

The mind runs in public roads.

Perhaps is coming?

You hear steps

and gleam of flower

around floods.

But, how you would run?

The streets were barred from everywhere.

The vultures waylay and lurk

behind your joy.

Don’t cry.

Wait for her, the salvation exists.

 

—–

Σελίδα 37

 

---

 

Παράπονο

 

Ένα τραύμα,

ένας σπαραγμός.

Γέμισε αίμα,

κόκκινος ο ουρανός.

Έως αδιάφορος και ο Θεός.

Ήμαρτον Κύριε,

πόσο δυνατότερός μου ο εχθρός!

 

Complaint

 

A wound,

an anguish.

The sky is red

by blood.

And still incurious remains God.

I have sin, my Lord,

How much stronger is my enemy!

 

---

 

Μέσα απ’ την χάωση,

άρωμα αναδύεται!

Δυο φλόγες καίνε το φυτίλι

με το λάδι της θυσίας τους.

 

Throughout the chaos,

perfume emerges!

Two flames burn the wick

with the oil of their sacrifice.

 

——

Σελίδα 38

 

---

 

Καρτερούν λευτεριά

 

Ομίχλη πυκνή.

Σύννεφο αχαριστίας

σκόρπισε ο εωσφόρος,

και συ, μάρτυρας τραγικός

με τη λάμψη σου,

με την αλήθεια σου,

κραυγάζεις.

Την ομίχλη προσπαθείς να σκορπίσεις,

να ξανάβρεις αυτούς που σε αγάπησαν,

αυτούς που σε προσμένουν.

Σμίξε το πνεύμα σου,

με τον γρανίτη της ψυχής σου

και πέταξε ορμητικά.

Σκόρπισε την ομίχλη

να βρει τον δρόμο της η λευτεριά.

 

They wait freedom

 

Thick fog.

Cloud ungratefulness

Satan has scattered,

and you, tragic witness

with your shine,

with your truth,

you are screaming.

You try to scatter the fog,

to recover those who loved you,

those who are expecting you.

Smelt your spirit,

with the granite of your soul

and flew impetuously.

Scatter the fog

to find the freedom its way.

—–

Σελίδα 39

 

---

Με ποιο δικαίωμα

 

Μαρασμός και δάκρυα

κι η μοναξιά, σμίγει με την επιθυμιά.

Οι εικόνες αναπλάθονται,

στον χρόνο που αποκοιμήθηκαν.

Τις αποκοίμισε ο εξουσιαστής

κι ακόμα δεν ξυπνήσαν,

αργήσαν.

 

Κατάλευκα τα μαλλιά.

Τα πόδια ρίζωσαν στη γη

δεν κάνουν βήμα στη ζωή.

Γιατί σκληρέ εξουσιαστή,

με ποιο δικαίωμα;

 

With what right

 

Marasmus and tears

and the loneliness, join with desire.

The pictures are reformed,

at the time where they fell asleep.

Have been asleep by the dominator

and still did not wake up.

They were late.

 

All white the hair.

The legs were rooted in the ground

they do not make any step, in life.

Why cruel dominator,

with what right?

 

—–

Σελίδα 40

 

---

 

Ζεστό νερό

μικρή αναπνοή.

 

Το χώμα σκίσθηκε

από την δύναμη του σπόρου.

 

Βλάστησε,

ξανεμίσθηκε,

ζυγιάσθηκε και ρίζωσε.

 

Πήρε ανάστημα

κι ορθώθηκε μπροστά στους άνεμους.

 

Παλεύει,

πλέον παλεύει.

 

Hot water

short breath.

 

The ground was ripped

by the force of the seed.

 

It was sprouted,

ventilated,

weighed, and rooted.

 

It takes stature

and was raised in front of winds.

 

It fights,

fights furthermore.

 

——

Σελίδα 41

 

---

 

Τριαντάφυλλο κρεμ

 

Μια περίπτωση άρρωστου.

Αυγατίζει ο πόνος,

να κάψει

όλα τα είδη αισθημάτων.

Πλημμύρα άρρωστες ανάσες.

Τριαντάφυλλο κρεμ ανοίγεται.

Μοσχοβολά.

Θα θεραπεύσει τον άρρωστο.

 

Linen-white rose

 

One case of sick.

The pain is increasing,

to burn

all types of feelings.

Flood of sick breaths.

The linen-white rose is opening.

It has a sweet smell.

It will cure the sick.

—–

Σελίδα 42

 

---

Παράπονο

 

Έφταιξε το φιλί της προδοσίας.

Οι Μήδοι, μας εράπισαν,

μας πότισαν χολή.

Ο σπόγγος στάζει ακόμα.

Έτοιμα για τη σταύρωση

στην χούφτα τα καρφιά.

 

Παράπονο Θεέ,

παράπονο.

«Τ’ Αθώου το γιατί»,

γιατί δεν άκουσες;

 

Complaint

 

It was to blame the kiss of betrayal.

The Medians,* slapped us,

irrigated us, bile.

The sponge still drips.

Ready for the crucifixion

in the handful, the nails.

 

Complaint, my God,

“The why of Innocent”,

why You didn’t heard?

 

*Ancient Persians.

—–

Σελίδα 43

 

---

 

Κλαίνε κι οι άγγελοι

 

Κοπήκανε τα γόνατά της,

μείναν στο έλεος του δρόμου.

Τα χέρια βαριά,

δεμένα με άσπλαχνες σιδεροαλυσίδες.

Πού να ’βρεις την ψυχή της;

Μαρμάρωσε μες στην σπηλιά του πόνου.

 

Κλαίνε κι οι άγγελοι!

Το πράσινο χορτάρι,

ποτίζεται από το δάκρυ της το μαύρο.

Τρώνε του θεού τα ζωντανά

και πεθαίνουν.

Γέμισε ο κόσμος

από το άρωμα του μαύρου λουλουδιού,

της αχαριστίας.

 

The angels also weep

 

Her knees were cut off,

remained in the mercy of the street.

The hands heavy,

tied up with unmerciful iron chains.

Where would you find her soul?

Was marbled inside the cave of pain.

 

The angels also sweep!

The green grass,

is irrigated by her black teardrop.

The livestock of God are eating

and die.

The world was filled

with the perfume of black flower,

of ungratefulness.

 

—–

Σελίδα 44

 

---

 

Ήσουν τραγούδι μου

 

Αναμετρήθηκα με καταιγίδες.

Πολέμησα στήθος με στήθος με τους γύπες.

Πλανήθηκα.

Φώναξα έλεος Θεέ!

Κύλησα δάκρυα θάλασσα.

Κι έμεινα ανάπηρος και έρημος.

Γιατί, ήσουν «βήμα μου»,

«τραγούδι μου» και «ποίημά μου».

Ήσουν δροσιστικό νερό.

«Φως Ιλαρόν»

στο μαύρο μου σκοτάδι.

 

You were my song

 

I was pondered over with storms.

I fought first row against the vultures.

I was mistaken.

I shouted mercy, God!

I shed sea of tears

I remained disable and solitary.

Because, you were “my step”,

“my song” and “my poem”.

You were refreshing water.

“Cheerful Light”

in my black darkness.

Σελίδα 45

 

---

Με «το γαλάζιο μου άλογο»

 

Στέκομαι στο ύψος μιας παραδοχής,

αγέρωχη κι αυτάρκης.

Και προχωρώ μπροστά,

οργώνω με τ’ αλέτρι τα χωράφια,

με το γαλάζιο άλογο, μπροστά,

αγόγγυστα, με χάρη και ρυθμό να προχωρά,

μες τα παλιούρια,

να τα τσαλαπατά,

να οργώνει και να  σπέρνει την αλήθεια.

 

With “my light blue horse”

 

I am standing in the height of an admission,

arrogant and self-sufficient.

And I’m advancing ahead,

I plough with plow the fields.

The light blue horse is ahead,

ungrudgingly, with charm and rhythm to be ahead,

into bushes of thorns,

to trample them underfoot,

to plough and to sow the truth

 

——

Σελίδα 46

 

---

 

Ο τρόμος της Ολίσθησης

 

Τα πλήκτρα, σταμάτησαν απότομα.

Ράγισε ο καθρέφτης.

Ήρθε κι η άρνηση

με τόση οργή και δύναμη!

Κατέβηκε, κατέβηκε,

κι ακόμη κατεβαίνει.

Και οι κραυγές,

από τον τρόμο της ολίσθησης

γεμίσανε τις φλέβες αίμα,

μέχρι που σκάσαν.

Σκόρπησαν αίμα, θρήνο κι οιμωγές.

Σκηνές της Αποκάλυψης!

 

Ο ποιητής τις καταγράφει.

 

 

The terror of Slipping

 

The plectrums were stopped abruptly.

The mirror was cracked.

The refusal also came

with so much rage and force!

It went down, and down,

it is still going down.

And the cries,

from the terror of slipping

filled the veins with blood,

till they were blast.

They diffused blood, lamentation and moans.

Scenes of Apocalypse!

 

The poet records them.

 

—–

Σελίδα 47

 

---

 

Γιατί και πώς;

 

Σκιές παντού κι ομίχλες.

Δρόμοι κλειστοί.

Γύπες στους φράχτες,

Εφιάλτες,

και ανομήματα πολλά.

Δάκρυα, ίδρωτας και αίμα.

Γέμισε η γη, από Αθώους.

Κι όλα αυτά «γιατί» και «πώς»;

Πού πήγε επιτέλους, ο Χριστός;

 

Why and how?

 

Everywhere shades and fogs.

Streets closed.

Vultures in the hedges,

Nightmares,

and so many sins.

Tears, sweat and blood.

The earth was filled of Innocents.

And all these, “why” and “how”?

Where did go, at last, Jesus Christ?

 

——

Σελίδα 48

 

---

 

Όλα πληθύνονται

 

Πολλοί σωπαίνουν.

Άλλωστε τι να ειπούν;

Μονάχα το ρυάκι φλύαρο φλοισβίζει

κι οι διψασμένοι σκύβουν

το φως να πιούν.

Σχίζουν το σκοτάδι

και νάτη η λάμψη!

Πετούν ψηλά σαν πουλιά,

μαζώχνουνε αχτίδες

και χαμόγελα ελπίδας.

Ο Δήμιος καταβυθίζεται.

Ανοίγει η γη τον ρουφά.

Ύστερα ανθίζει η γη

και λάμπει το χώμα ξανά.

Πέθανε το κακό.

Χτυπούνε οι καμπάνες τρελά.

Όλοι πληθύνονται

και στα φιλιά ντύνονται.

Χορεύοντας αγγίζονται.

Τα γιασεμιά ολονυχτούν.

Τραγουδιστάδες τα τέλια

της κιθάρας τους κτυπούν.

Στο γιατί του «Αθώου» απαντούν.

 

Σελίδα 49

 

All are multiplied

 

Many became silent.

Besides, what do they have to say?

Only the babbler rivulet is murmuring

and those being thirsty bend

to drink the light.

They tear the dark

and the shine appears!

They tally fly as birds,

are collecting rays

and grins of hope.

The Executioner is submerged.

The ground opens and sucks him.

Then the ground blooms

and shines the earth again.

The evil died.

The bells are striking crazily.

All are multiplied

and in band of kisses they are dressed.

While dancing they are touched.

Jasmines are awake all night.

Bigger singers knock

the strings of their guitar.

At the “why” of “Innocent”, they answer.

 

—–

Σελίδα 50

 

---

 

«Η στιγμή»

 

Άλλοι τα νοιώθουν,

άλλοι τα φαντάζονται.

Και πως περιμένω «τη στιγμή».

Οι μέρες περνούν

και οι εποχές.

Τα μάτια μου,

άλλα ποθούν και άλλα αντικρίζουν.

 

“The moment”

 

Others they are feeling them,

others they are imagining them.

And how, I’m waiting for “the moment”.

The days pass

and the seasons.

My eyes,

other desire and other are facing.

Σελίδα 51

 

---

Ποιητή!

 

Ίσως απόψε να βρέξει.

Ίσως γίνει το σύννεφο βροχή,

νερό να αναβλύσει.

Χαράς πηγή!

Να ξεδιψάσει η γη.

Τ’ αμπέλι της ψυχής,

κι οι φλέβες που ’χουν γίνει,

σίδερο καυτό.

Τα ποιήματα ποτάμι φωτεινό,

τον δρόμο δείχνουν της πηγής

με το ολόδροσο νερό.

Ολογυρίς από κισσό ζωσμένη,

στο πράσινο της ελπίδας βουτηγμένη.

 

Κι ο καημός που καίει,

ως το κόκαλο

και το αχείλι το στεγνό

θα ξεδιψάσουν μια στάλα

με της ψυχής σου τον ανθό,

με της πηγής σου το αιώνιο νερό.

 

Poet!

 

Perhaps tonight will rain.

Perhaps the cloud becomes rain,

water to spurt.

Source of joy!

To quench its thirst the ground.

The vineyard of soul,

and the veins that have become,

burning metal.

The poems, river luminous,

the way show to the source

with fresh and cool water.

All around with ivy belted,

bathed in the green color of hope.

 

And the worry that burns,

up to the bone

and the dry lip,

to be quenched the thirst with a drop

of the flower of your soul,

with the eternal water of your source

.

—–

Σελίδα  52

 

---

 

Κοιμήθηκε ο θεός πάλι.

Το περιστέρι σπαρταράει στη γη

κι ο θάνατος τους πληγωμένους αγκαλιάζει.

 

Στέγνωσε το αίμα

τ’ αστέρια τρεμοσβιούν.

 

Φτάνουν απ’ το δάσος τα πουλιά

το Θεό ξυπνούν.

Βλέπει την περιστέρα στη γη

να σπαρταρά.

Συλλογίζεται.

Δεν πρέπει ξανά να αποκοιμηθεί.

 

The God slept again.

The dove wriggles in the ground

and the death embraces the wounded.

 

The blood dried out,

the stars are blinking their lights.

 

The birds reach us from forest

they wake up, God.

He sees the dove in the ground

He is meditating:

He should not fall asleep again.

—–

Σελίδα 53

 

---

Οι αμίλητες λέξεις

 

Η απελπισία σε θρέφει πλέον.

Φορτώθηκες τόσες διαψεύσεις

και χρόνια μοναξιάς.

Εκλιπαρείς.

Επιδιώκεις μιαν απτότητα.

Μάταια.

Συντροφιά σου μόνη,

οι αμίλητες λέξεις.

 

The speechless words

 

The despair nourishes you furthermore.

You were charged so many contradictions

and years of loneliness.

You implore.

You pursue the tangibility.

Your only company,

the speechless words.

 

—–

Σελίδα 54

 

---

Κοιτάζω ψηλά

 

Κοιτάζω ψηλά.

Τα περάσματα του Ουρανού κλειστά.

Τα αστέρια, το φεγγάρι, χαθήκαν.

Με άφησες στην αγκαλιά της μοναξιάς,

που ξαγρυπνά

ως τον λαιμό της σκεπασμένη

με της πίκρας το σεντόνι.

Κι η Ομίχλη η πυκνή

σ’ εμποδίζει να πλαγιάσεις

στα μάτια μου, φεγγάρι.

Την θεόρατη θάλασσα να διασχίσεις

στα βάθια της μνήμης μου,

να την ξυπνήσεις.

 

I watch aloft

 

I watch aloft.

The passages of Sky are closed.

The stars, the moon, were lost.

You left me in the embrace of loneliness,

that stays up,

covered up to its neck

with the sheet of bitterness

And the dense Fog

prevents the moon to lie down

in my eyes.

The immense sea you have to cross

in the very depth of my memory,

to wake her up.

 

—–

Σελίδα 55

 

---

 

 

Κι εγώ να φοβάμαι

 

Ξεφυλλίζω τον χρόνο

να βρω την ανάμνηση.

Τρέχουν οι αισθήσεις χείμαρρος

και συλλέγουν τα δάκρυα.

 

Ανοίγουν τα βράχια.

Ξεγλιστράει ο στεναγμός,

και μένω άπνοη,

υποκύπτοντας

στον χρησμό της ζωής.

 

Σύννεφα παγωμένα.

Μοναξιά,

κι εγώ να φοβάμαι.

 

And me to be afraid

 

I strip the pages the by year’s

to find the remembrance.

The senses like torrent run

and collect the teardrops.

 

Became open the rocks.

Slips the sigh,

and I remain breathless,

succumbing

in the oracle of life.

 

Frozen clouds

Loneliness,

and me to be afraid.

 

—–

Σελίδα 56

 

---

 

Οδοιπορώ να τόνε βρω.

 

Βαριά η ψυχή μου σκοτισμένη.

Τον τουφεκίσανε στον Γολγοθά

καθώς ανέβαινε

και χλόμιασε το φως του.

Πικραμένη οδοιπορώ κι εγώ,

στο Γολγοθά να τόνε βρω.

Μα ποιος να μου σηκώσει τον σταυρό;

 

Τον τουφεκίσανε.

 

I am traveling to find him.

 

Heavy and obscure is my soul.

He has been shouted in the Calvary

as he went up

and his light became pale.

Grieved I’m traveling also me

in the Calvary to find him.

But who will lift for me, the cross?

 

He has been shouted.

 

—–

Σελίδα 57

 

---

Ε! Χριστιανοί

 

Μια αρωγή,

μια στιγμιαία συνδρομή

στη μοναξιά μου.

Το έλεος ζητάω,

εγώ η υπομονή,

η απελπισμένη.

Βγήκα στους δρόμους

για μια ύστατη Ελπίδα.

Και ικετεύω:

Φύγε από μπρος μου άρνηση,

μονάχα αρωγή ζητάω.

Μια στιγμιαία συνδρομή,

στη μοναξιά μου.

 

E! Christians

 

An assistance,

an instant help

in my loneliness.

I ask for mercy,

me, the patience,

the desperate.

I came out in the streets

for an ultimate Hope.

And I’m begging:

Go away from my front, denial,

I ask for assistance only.

An instant help,

in my loneliness.

 

—–

Σελίδα 58

 

---

Μείνετε εκεί…

 

Φαιές σκιές του χθες.

Εικόνες μου με κόκκινο του αίματος

ζωγραφιστές.

Ώρες και μέρες μου ολογυμνές.

Πικρά της μοναξιάς μου αναφιλητά

και μοιρολόγια σιωπηλά.

Μείνετε εκεί, στο χθες.

Η λήθη ας σας σκεπάσει.

Ας σας αγγίξει άνεμος λυτρωτικός,

ο ίδιος άνεμος,

που οδοφράγματα γκρεμίζει.

Μείνετε κει,

φαιές σκιές του χθες

μαζί με τους τριγμούς

π’ αγγίξαν το κορμί μου

και ζήταγα να κλάψω.

Μείνετε εκεί .

 

Remain there…

 

Grey shades of yesterday

Pictures painted

with the red of blood,

My hours and days are totally naked.

Bitterly sobs of my loneliness,

and silently dirges.

Remain there, in yesterday.

May oblivion covers you.

May a merciful wind touch you.

the same wind,

those barricades throw down.

Remain there,

grey shades of yesterday

with the shakes

that touched upon my body

and I asked to sweep.

Remain there.

 

 

—–

Σελίδα 59

 

---

Πολύ βαριά η θλίψη

 

Με το «γαλάζιο μου άλογο»

ανυψώνομαι .

Τρέχει το δάκρυο στη γη,

συντρίμμια απ’ την καρδιά μου,

κόκκινα, κατακόκκινα,

απ’ το αίμα της θυσίας.

Φταίω εγώ; Η μοίρα μου;

Δεν πρόσεξα;

Μου χύνεται η θλίψη,

και πώς να συνεχίσω

το ταξίδι μου, στην απεραντοσύνη;

Είναι και κείνο το «γιατί»

– παρόλο που δεν ωφελεί –

π’ απάντηση δεν βρήκα.

 

Too heavy the affliction

 

With my “light blue horse”

I am raised.

The tear flows in the ground,

ruins from my heart,

red, deep red,

from the blood of sacrifice.

I am to blame myself? My fate?

I was not careful?

My affliction is poured,

and how to continue

my travel, in the vastness?

It is also that “because”

– even it does not make benefit –

in which I did not find any answer.

 

—–

Σελίδα 60

 

---

 

Μες στα κουρέλια μας

 

Εκθρονισμένοι βασιλιάδες

μες στα κουρέλια μας,

προσφέρουμε λουλούδια στους διαβάτες.

Εκείνοι μας πληρώνουνε με βάλσαμο

για της ψυχής μας τις πληγές

που κάτω απ’ τα κουρέλια μας

φαντάζουν άλυκες κόκκινες φανταχτερές.

Γαλήνιοι το δρόμο συνεχίζουμε,

όρθιοι, χαμογελαστοί,

σαλπίζοντας τη Νίκη

κι ας χάσαμε τίτλους, εδάφη

και φορέματα ολοπλούμιστα.

 

Είμαστε της Αγάπης σαλπιγκτές!

Είμαστε της Ζωής οι νικητές!

 

 

Into our rags

 

Dethroned kings

into our rags

we are offering flowers to the pedestrians.

They pay us with balm

for the wounds of our soul

as under our rags

fancy showy red salt-works.

Serene we continue the way,

standing, smiling,

bugling the Victory

and no matter if we lost titles, lands

and dresses with embroidered decorations.

 

We are the buglers of Love!

We are the winners of Life!